Marijn Lems schreef voor Theaterkrant een recensie over Elke rots wordt ooit een kiezelsteen: De nieuwe voorstelling van Plankton borduurt voort op de opmerkelijk consistente artistieke signatuur van het collectief. Vooral de laatste tien minuten voegen nog een interessant nieuw element toe aan hun post-antropocentrische theater.

Javier López Piñón schreef voor Theaterkrant een recensie over Silly Symphonies. In het Nederlands schijnt het Foley-artiest te heten, bij de oosterburen Geräusemacher, en bij de zuiderburen bruiteur maar vermoedelijk is soundman de eenvoudigste en bruikbaarste term voor deze drie performers die als het publiek de zaal betreedt, bezig zijn in stilte hun instrumenten op te stellen. Als deze Silly Symphonies al direct verwijzen naar Disney’s animaties uit de jaren ’30, dan is dat vooral vanwege het geluidsaspect: animatiefilms zijn zonder het werk van de soundman volstrekt geamputeerd.

Een recensie door Marijn Lems voor Theaterkrant. Theatermaker en ontwerper Lotte Boonstra liet zich voor deze voorstelling inspireren door de vraag: hoe verhouden we ons als mensen tot de enorme berg spullen die we zelf hebben geproduceerd?

Frederico Araujo houdt een uur lang een bal in de lucht als metafoor voor culturele assimilatie.

NRC schrijft: “Het Bossche festival Cement biedt ruimte aan een veelvoud van zulke opmerkelijke, nieuwe stemmen in het theater, die eigenzinnigheid paren aan bijzondere vormen."