Geluidsmagiërs roepen met zichtbare en onzichtbare spullen raadselachtige klankwerelden op

Javier López Piñón schreef voor Theaterkrant een recensie over Silly Symphonies.

In het Nederlands schijnt het Foley-artiest te heten, bij de oosterburen Geräusemacher, en bij de zuiderburen bruiteur maar vermoedelijk is soundman de eenvoudigste en bruikbaarste term voor deze drie performers die als het publiek de zaal betreedt, bezig zijn in stilte hun instrumenten op te stellen. Als deze Silly Symphonies al direct verwijzen naar Disney’s animaties uit de jaren ’30, dan is dat vooral vanwege het geluidsaspect: animatiefilms zijn zonder het werk van de soundman volstrekt geamputeerd.

In een eindregie van Geert Belpaeme maakt het publiek een concert mee van deze drie soundmen, waarbij de creatie van de beelden aan de fantasie van het publiek overgelaten worden. Dat wil overigens niet zeggen dat de performers onzichtbaar verdwijnen achter hun instrumentarium: integendeel. Hun gezamenlijk optreden voegt een extra laag toe aan het concert.

Lees hier de recensie