Marijn Graven
8 augustus 2021, Expeditie Cement x Festival Boulevard
A Way of Seeing: A MA ZON EN, Marijn Graven
Het is 19.15. Over een kwartier vertrekken we naar parkeergarage St.Jan. Ik sta naast Jeroen en Ria bij het startpunt van de voorstelling in de Casinotuin. Ria is hier vanavond op uitnodiging van Jeroen. Ze hebben elkaar ooit leren kennen via een wederzijdse vriend en gaan wel vaker samen naar voorstellingen, of op vakantie. Jeroen heeft de kaartjes voor A MA ZON EN alweer een aantal weken geleden besteld.
Voor vier voorstellingen in totaal had hij tickets gereserveerd. Twee dansvoorstellingen en twee keer theater. A MA ZON EN behoort tot het laatste genre en hij raakte geïntrigeerd door het klassieke thema in de beschrijving op de website. Toch gaat hij er al vanuit dat het in elk geval niet zal zijn wat hij ervan verwacht. De beschrijvingen bij de voorstellingen op Boulevard zijn altijd heel cryptisch, legt hij uit. ‘Ik spring er maar in’. Ik moet hem niet verkeerd begrijpen, die verrassing vindt hij net zo leuk. Ook de locatie van de voorstelling was een reden voor zijn keuze. Jeroen en Ria zijn beiden nog nooit in de parkeergarage geweest, ze hebben er normaliter niets te zoeken. Wel hebben ze van horen zeggen dat het een prachtige garage is. Ze ogen opvallend opgewekt. Het is ondertussen gaan regenen en we moeten nog een klein stuk in openlucht wandelen naar de ingang. Ria pakt haar paraplu. Jeroen draagt een spijkerjasje. Hij haalt zijn schouders op. ‘Ach, het zijn maar buien.’
Om half acht vraagt een medewerker van het festival de aandacht. Ze legt uit hoe ons bezoek aan de voorstelling eruit zal zien. Ze verzoekt ons rekening te houden met de anderhalve meter afstand, wanneer je niet in elkaars bubbel zit. Ik zie Ria een stapje in de richting van Jeroen zetten. Ik doe een stap achteruit. We worden gevraagd op de zwart getapete kruisjes op de vloer te gaan staan. Ze laat ons ook weten dat de performer van A MA ZON EN negatief getest is op Corona en we dus geen angst hoeven te hebben als hij dichtbij zou komen. Ze vraagt of er nog vragen zijn. ‘Nee hoor,’ zegt Jeroen.
Het weer heeft iets onheilspellends vanavond. Het waait hard, de lucht is donker. Ria en Jeroen hebben de dag allebei binnen doorgebracht. Jeroen heeft heerlijk in zijn huis gerommeld en Ria is al naar een film geweest. Ze merkt op dat het weer wellicht past bij de voorstelling.
We gaan de parkeergarage binnen.
- We zien A MA ZON EN -
Het is 20:41. We zijn weer bovengronds. Het duurt even voor ik me georiënteerd heb, voor ik weet waar ik ben. We zijn via een andere ingang naar buiten gekomen. Ria en Jeroen wijzen me de plek waar we elkaar eerder op de avond troffen. ‘Het was inderdaad onheilspellend’, zegt Ria. Het is duidelijk dat ze allebei de behoefte voelen om te delen, te analyseren wat ze zojuist gezien hebben. Ze zijn benieuwd of ze hetzelfde zagen en ook benieuwd wat ik in de beelden gelezen heb. Ze willen nog niet naar huis. ‘Nu naar huis gaan, zou te kaal zijn,’ zegt Jeroen. Hij kijkt op zijn horloge. Ze waren het gevoel van tijd kwijtgeraakt daarbeneden. Iemand had hen van tevoren verteld dat het drie kwartier zou duren, maar bovengronds verraadt de ondergaande zon dat het later is. Ik vraag of zijn verwachting - dat het anders zou zijn dan verwacht - was uitgekomen. ‘Ja, hoor!’ zegt Jeroen. ‘Het was echt een Boulevard voorstelling.’ Ik vertel ze niet dat A MA ZON EN in feite onderdeel is van Expeditie Cement, waarbinnen voorstellingen van Festival Cement getoond worden op Festival Boulevard. Het doet er niet toe. Voor we afscheid nemen, wil Ria nog iets zeggen. Ze zoekt naar woorden. ‘Hoe zeg je dat nou?’ Ze wil zeggen dat het haar iets geeft, iets extra’s, iets dat ze in het normale leven niet tegenkomt. ‘Dit vergeet je niet gauw,’ besluit ze. Ik kijk de twee vrienden na terwijl ze richting het centrum lopen, voor een borrel in de kroeg.
In het normale leven.