Festival Cement 2024
21 makers zetten van 15 - 23 maart de Verkadefabriek, Theater Artemis, Pand 18 en de Circus Kapel op z'n kop. Het was een feestje waar we met veel plezier op terugkijken
MAAK en GEMAAKT
MAAK is ons eigen magazine vol boeiende achtergrondverhalen, interviews en spannende beelden. Je leest er meer over de makers van het festival en ontdekt hun inspiratiebronnen en verbeeldingswerelden. En ter ere van 25 jaar Cement vind je als je MAAK omdraait GEMAAKT.
Recensies
EENDRACHT TUSSEN ZUSSEN MAAKT PLAATS VOOR UITGESPROKEN STEMMEN
Harmonie blijkt gaandeweg een kwetsbaar laagje, de eensgezindheid staat onder druk. Dat tekent zich al snel af in deze muzikale performance. Eendracht maakt in dit dartele, a capella gezongen stuk plaats voor uitgesproken stemmen van zelfbewuste vrouwen met een eigen identiteit en een eigen kijk op het leven. Maar zo blijkt na een gezongen én fysieke strijd van een dik uur, het onderlinge respect is onverminderd groot. De drie hebben elkaar nodig, ze willen elkaar nodig hebben. ‘Check-out’.
EEN SENSUELE QUEER FANTASIEWERELD ALS UITWEG
In F A G G O T S nodigt een geheimzinnige gestalte ons uit om een andere planeet te betreden: een fantasiewereld waarin the men zijn verdwenen en waarin de faggots de dienst uitmaken. Performer Tibau Beirnaert en regisseur Laurens Aneca creëren, geïnspireerd op het boek The Faggots and Their Friends Between Revolutions van Larry Mitchell, een boeiende, scherpe én komische wereld.
LIEN WILDEMEERSCH DRAAGT JACQUELINE DU PRÉ IMPONEREND OP HANDEN
In haar korte carrière speelde de virtuoze, door het leven gekwelde, celliste Jacqueline du Pré met beroemde symfonieorkesten, onder meer in Berlijn, Londen en New York. Ze speelde werk van Elgar, van Chopin, van Schubert en werd begeleid en gedragen door de musici van die imposante orkesten. In de meeslepende voorstelling Jackie over de opkomst en de slopende ziekte van de Britse klassiek celliste wordt Jacqueline du Pré ook gedragen, op handen, nu door één persoon: Lien Wildemeersch.
WOESTE RAPS STOTEN WOELIGE BINNENWERELD NAAR BUITEN
Stroboscoopwaarschuwingen, oordopjes bij de ingang; voor een bezoek aan de performance ZUCHT van Jelle Huizinga mag je je mentaal best even schrap zetten. In een krappe 45 minuten onderwerpt de vierdejaars performancestudent zijn publiek aan een muur van licht, geluid en geschreeuwde gedachten. Een overweldigende ervaring.
LEVENSVERHAAL VAN GAMBIAANSE STATUSHOUDER VORMT KAPSTOK VOOR DOORVOELDE WOORDKUNST
In zijn eerste anekdotes schrijdt de kleine, smalle Barrow over het podium en met een statige plechtigheid ‘vereert hij ons met zijn poëzie’. Een ondeugende blik, een eigenwijs puntige mouw aan zijn nette overhemd en het besmuikt spellen van de app G-R-I-N-D-R verraden dat hij ook een humoristische, onbeschaamdere kant heeft, die in de loop van de voorstelling steeds meer ruimte krijgt.
PERFORMER LAAT BEWEGING ZIEN WAAR JE DAT EERDER NIET ZAG
Terwijl hij met de objecten bezig is, vertelt hij dat hij zich weleens afvraagt of hij stiller kan worden dan alle dingen en beweging kan zien. Stof dat neerdwarrelt bijvoorbeeld, of vocht dat in de naden van een tafel trekt. Het mooiste beeld dat hij schetst is dat van een boodschappentas die na een uur valt, van een trap die dan kraakt en een kast die niets doet. Vooral die kast roept ontroering op; Van Helden suggereert dat die kast ook de potentie had om te bewegen, maar hij hield zich stil – het waarom zul je nooit weten.
PRETTIG GESTOORD BUTTERFLY EFFECT OP TONEEL
Zo groeit in het hoofd van de kijker, van deze kijker in ieder geval, een knusse, alsmaar voller wordende woonkamer. De prettig gestoorde voorstelling The Butterpie Effect is vooral een aaneenschakeling van beelden die er niet werkelijk zijn. De handelingen, teksten en confrontaties van acteurs Arend Peeters en Ferre Vuye prikkelen de fantasie. Ze dagen de toeschouwer uit om een eigen decor en een eigen verhaal en voorstelling te construeren. Dat werkt.
IN NIEUWE HEILIGE MIS BEVRIJDT TEMBUYSER DE AARDSE MOEDER VAN HAAR LIJDENDE ROL
Een dubbele rij witte stoelen maakt een ruime cirkel op de houten vloer van het toneel van de grote zaal van de Verkadefabriek in Den Bosch. Rook zwiert uitbundig rond als het publiek plaatsneemt. Even later zet het ‘Ave Maria’ in, in vele talen. De performers bewegen zich achter de stoelen, prevelend, sprekend, bijna zingend. Na het gebruikelijke amen volgt een donkerslag. Fluitiste Dodó Kis laat alleen adem uit haar instrument vloeien. Een streep licht kruipt door het donker over de vloer naar haar voeten. Iets verderop in het donker van de cirkel stopt danseres Fumiyo Ikeda haar handen in de lichtbundel, trillend, grijpend. De ruisende adem, het rokende duister en de vingers lijken een variant op het scheppingsverhaal, maar dan met godinnen in plaats van die ene god.Makersportret Jelle Huizinga
Fotodump Cement 2024
