Programma

In hun zoektocht naar een ruimte waarin ze de tijd voor even konden vergeten, bouwden Bram van Helden en Jeroen Offerman begin 2020 een verhuisdoos. Een object om oneindig in te staren en als opslagruimte voor ideeën over theater en de leegte, illusies en een zengevoel. 
Voor Festival Cement 2021 halen zij de doos opnieuw tevoorschijn en kijken of er nog wat uit te halen valt. Wat zullen de nieuwe buren van hen denken? Wie gluurt daar door de gordijnen? 

JEZEBEL is een dansvoorstelling van Cherish Menzo geïnspireerd op de Video Vixen: een uitdagend vrouwelijk model dat eind jaren 90 verschijnt in hiphopvideoclips. Jezebel weigert gedefinieerd te worden door anderen. Ze navigeert door het landschap van de hiphopcultuur en zoekt naar manieren om haar imago zelf op te eisen. Kan Jezebel het controversiële stereotype dat wordt geassocieerd met de zwarte hiphop-honey deconstrueren? Hoe herdefinieert deze video-girl zichzelf anno 2020?

In THE WOMAN DESTROYED verkent choreografe Courtney May Robertson de gevaren van ongeremde macht. De performer op het podium volgt de eisen van een emotieloze entiteit op, waarbij vragen over autonomie en ongrijpbare controlesystemen worden opgeroepen. Ze duikt in een reeks ‘oefeningen’ die beweging, visuele projecties, geluidsprogrammering en computerlinguïstiek combineren. De technologie bepaalt het verloop van de performance in realtime, waardoor de structuur en inhoud van de voorstelling per opvoering verschilt.

Een donderwolk hangt bevroren in de lucht. On hold. Soms verlangen we een storm stil te kunnen leggen. Bevriezen om grip te krijgen op de tijd.
WINDSTIL is een muzikale en beeldende performance die onze absurde behoefte tegen de tijd in te gaan, weergeeft. Wat zou jij het liefste voor altijd bij je willen houden? Wat doe jij om het onweer uit te stellen, om je te wanen in windstilte?
 

In Realtime volgen we een theatermaker die een voorstelling probeert te maken over tijd. Maar het verleden ligt onbereikbaar ver achter hem en de toekomst wil maar niet beginnen. Terwijl het publiek ouder en ouder wordt, komt de première steeds dichterbij. Dries Gijsels en zijn crew scheppen een rusteloos en intrigerend universum en proberen in een race tegen de klok een nieuwe tijdzone te ontdekken, waar de aandacht niet versnipperd is en de tijd even kan uitrusten.

Ooit kwam Etuwe Bright Junior naar Europa om zijn voetbalcarrière uit te bouwen. Nu werkt hij zonder diploma in een fabriek. In Look On The Bright Side onderzoekt Junior zijn eigen droom: het sterrendom. Zijn schijnbaar absurde poging om een ster te worden, biedt een blik achter de schermen van de roem. Welke mechanismen in onze maatschappij bepalen wie ‘het maakt’? En onder welke omstandigheden?  

In Between is een solo van choreograaf en danser Evangelos Biskas V, waarin hij werkt met het absurde en irrationele karakter van zijn eigen dromen. Hij gebruikt de droombeelden, stemmingen en intenties om zijn intuïtieve en instinctieve fysieke benadering van dans te sturen en vorm te geven. Experimentele hiphop, hedendaagse dans en improvisatie worden met elkaar vermengd, waardoor een authentieke bewegingstaal ontwikkeld wordt.

La Loba is een opera- en oerduet, een dialoog voor twee hoge zangstemmen. Een partituur voor stem en licht, een ruimte waarin twee lijven een nieuwe aria zoeken, tussen vibrato en huilen in. Een manifest voor fluïditeit van mannelijkheid en vrouwelijkheid, van mens en dier, van tenor en sopraan. La Loba is een compositie gezongen boven botten die ooit verloren waren, teruggevonden, en door het lied herrijzen als een huilende wolf.

De moeders van Het Pijpcollectief werden werkloos. De ene moeder werd boventallig verklaard, de andere werd na dertig jaar plots ontslagen. In De wereld heeft ons failliet verklaard ontleden ze het fenomeen werk en zoeken ze een manier om met verlies om te gaan. Alle vier verlangen ze naar een radicale verandering in het arbeidsklimaat. Het Pijpcollectief broedt ook op wraak…

Het feest is afgelast, en we blijven thuis. Buiten ziet het eruit als een puinhoop. (like) the party has been cancelled van Ira Brand is een reflectie op het creëren van betekenis, en op persoonlijke, politieke, en culturele controlesystemen. Een intuïtieve, mediatieve beeldreis die probeert buiten zijn oevers te treden en de kamer onder water te zetten. Met jou erin. Een collageperformance in een poging om orde te scheppen en orde open te breken.

In Weird Tales dalen Mats Vandroogenbroeck, Nona Demey Gallagher en Timo Sterckx — oprichters van het theatercollectief Krapp — samen met actrice Greet Jacobs af in de slijmerige spelonken van de horrorgeschiedenis, op zoek naar oude en eigentijdse griezelverhalen. In het halfduister van die smalle vochtige kamers naaien ze persoonlijke nachtmerries, collectieve angsten en horrorclichés aan elkaar, in de hoop een monsterlijke voorstelling te creëren.

Met A MA ZON EN creëert Marijn Graven een erotisch rouwritueel waarin we als publiek de pijn en (on)mogelijkheid van de liefde ervaren door de ogen, stemmen en lichamen van Milou van Duijnhoven en Timo Tembuyser. Zij zullen de mythische personages Penthesilea en Achilles belichamen in een muzikaal en fysiek duel.  

FASE is een korte interventie in de publieke ruimte, waarin je uitgenodigd wordt om samen een denkbeeldige ruimte te creëren. Drie performers verkennen met hun lichamen mechanismes en systemen, van tastbare structuren tot ecosystemen en samenlevingen. Wat betekent het om ergens onderdeel van te zijn? Hoe leven wij samen?

In Folks&Fools bespelen Maxim Storms en Lobke Leirens de mythe van de zondebok. Ze transformeren in twee onbezonnen figuren, uitverkoren door hun stam om een noodlottige queeste te vervullen. Dapper falend volgen de schelmen elkaar langs wreedaardige versperringen in een buitenaards universum. Folks&Fools wordt een raadselachtig brouwsel vol legendarische kreten, kosmische schobbejakken en primaire vernieuwers in verval.

In den beginne is er meestal niets, het is vlak daarna dat het rommelig wordt. De bouwstenen liggen voor het oprapen, al is er niemand die ze hebben wil. Kokanje is een installatie van Menzo Kircz waarin iedereen kan ingrijpen. Een zoektocht naar een gezamenlijke ruimte voor de verbeelding. Genesis remix.

Being Here for You is een artistiek onderzoek van Rita Hoofwijk en de Zuid-Afrikaanse kunstenaar Hannah Loewenthal. Werken op afstand is hen niet vreemd. Het was echter pas in deze huidige periode van lockdowns dat ze specifiek met deze afstand begonnen te werken. Hoe verbinden we ons – met ruimtes en mensen – op afstand? Hoe kunnen we elkaar aanraken door deze afstand? Zou het mogelijk zijn om een (alledaagse) ervaring te hebben voor en zelfs in plaats van een ander?

A Way of Seeing van Rita Hoofwijk vormt een onderzoek naar de context van het kunstbezoek. Hoe kwam een bezoeker er terecht, hoe gaat iemand er vandaan? 
Ongepland vergezelt Rita een toeschouwer bij het bezoeken van enkele voorstellingen op Festival Cement. Deze ontmoetingen resulteren in teksten, die niet gaan over waarnaar gekeken wordt, maar over de manier waarop. 
 

In onrustige tijden voelt het geruststellend te kunnen zeggen dat we stevige grond onder onze voeten hebben. Wanneer de grond onder de voeten vandaan geslagen wordt, wankelt het zelfbeeld. In TRANSMUTE, het eerste groepswerk van choreografe Sabine Molenaar, wordt bekende bodem opeens drijfzand en zakken we langzaam weg in een onbekende, wonderlijk onalledaagse wereld. 
Onder de naam Sandman maakt Sabine beeldrijke dansvoorstellingen waarin de associatieve logica van het dromen regeert.
 

Verborgen in de Stille Oceaan ligt het kleine eiland Nauru, ooit Pleasant Island genoemd. Vandaag de dag is alle natuurlijke rijkdom uitgeput en is het eiland het toneel van vluchtelingenkampen. Documentair-theatermakers Silke Huysmans en Hannes Dereere gaan, aan de hand van interviews en gesprekken die ze op het eiland opnamen, op zoek naar een perspectief. Welke vooruitzichten blijven er over op een plek die ecologisch en economisch te gronde werd gericht?

om de hoek woont een struik is een voorstelling voor alle leeftijden. Theatermakers Sonja van Ojen en Hendrik Kegels brengen door middel van een zelfgebouwde maquette een miniatuurstad tot leven. De dag breekt aan, een vuilnisbak waait om, een plastic zakje verstrikt zich in de takken van een boom, de krokussen gaan open. In dit woordeloze schouwspel kijken we niet naar de mensen maar naar alle andere inwoners van de stad, zoals de Esdoorn, de Lantaarnpalen en het Openbare Toilet. 

Je stapt een witverlichte tunnel binnen. Terwijl je naar voren beweegt, begint de wind te waaien. De storm steekt op, raakt je aan, omgeeft je. Tot er niets anders is dan de chaos en jij.
De installatie White Noise geeft je de kans om jezelf onder te dompelen in een overweldigende sensorische beleving, die je uitnodigt om jouw eigen plek in een eindeloosheid van chaos te verkennen. 

“Heremetijd, na al die tijd, door Gerritje weer verleid.”

Wie is de 21e-eeuwse boerin? Hoe ziet ze eruit, hoe beweegt ze, wat denkt ze en hoe visualiseert ze de toekomst? Muziektheatergezelschap Teletext onderzoekt de historische en actuele betekenis van het Bossche volksliedje Zoete Lieve Gerritje. Kan Zoete Lieve Gerritje getransformeerd worden van traditioneel zinnebeeld tot feministisch icoon? Zoete Lieve Gerritje is een live hoorspel over nuance vinden in activisme en activisme vinden in nuance. 

Oxygen Debt is een filosofische spinningles van Werkplaats van de Woestijne, waarbij je samen met andere toeschouwers de grenzen van je eigen lichaam verkent. Terwijl je beweegt en de zuurstofschuld in je spieren toeneemt, sta je stil bij wat er op dat moment in je lijf gebeurt. Hoe klopt je hart, waar stroomt het bloed heen, hoe trekken je spieren samen, wat is ademen? Durven we ons lichaam ook te zien als een herinnering aan onze tijdelijkheid?