Bart van de Woestijne (2019 - 2020)
Bart van de Woestijne is schrijver, theatermaker en filmmaker. Voor Festival Cement 2020 maakt hij de Cement Coproductie In order of disappearance.
Hij poogt in zijn werk samen met het publiek grip te krijgen op levensgrote onderwerpen. Hij geeft vorm aan een denkruimte waarin hij het publiek verleidt gezamenlijk met één gedachte bezig te zijn. Hij snijdt hierbij thema’s aan waar we van nature van wegdenken; de dood en diens ongrijpbaarheid is een belangrijk terugkerend onderwerp. Hij schuwt daarbij de confrontatie en het ongemak niet. Zijn voorstellingen bewegen zich in het gebied tussen beeld en verbeelding, altijd met als hulpmiddel de taal en de poëzie. Naar eigen zeggen heeft Bart binnen zijn werk geen politieke, maar een existentiële agenda. Hij vindt dat we meer over onszelf moeten nadenken. Over wie we zijn en waarom we zijn. Over wat het betekent om een mens te zijn, in relatie tot de wereld, tot dieren, tot anderen en onszelf.
In 2016 maakte hij binnen het Atelier Oerol / Over het IJ Festival de voorstelling Voor we slapen, waarin hij zich samen met het publiek probeerde voor te stellen hoe het is om te verdwijnen. Op Terschelling zat het publiek in een verlicht bos dat langzaam om hen heen uitdoofde, in Amsterdam in een huis waarin het langzaam aardedonker werd. De toeschouwer werd op die manier verleid zich een voorstelling te maken van zijn eigen toekomstige afwezigheid. In het verlengde hiervan maakte Bart in 2017 bij Frascati de voorstelling Voor we mensen werden, een denkoefening waarbij hij zich met het publiek probeerde voor te stellen hoe het is om een dier te zijn. Op Festival Cement 2018 speelde deze voorstelling in de Verkadefabriek. Binnen de context van Over het IJ Festival 2017 zette hij samen met Eva Knibbe de Rechtszaak tegen de dood op, in een bij voorbaat mislukte maar troostrijke poging grip te krijgen op diens willekeur en onrechtvaardigheid. Tijdens het festival was hiervan een doorlopende video-installatie te zien. Het werk ging in reprise op Theater aan Zee in 2018. Bart resideerde op Oerol en Over het IJ Festival 2018, waar hij in aanwezigheid van publiek onderzoek deed voor zijn nieuwe werk Voor we namen kregen.
Voor Festival Cement 2019 maakte Bart de Cement Productie Kind komt kamer binnen.
Het theatraliseren van de realiteit en daarmee de realiteit tot kunst verheffen kenmerkt Barts werk. Hij isoleert een aspect uit de werkelijkheid dat niet te regisseren valt, zoals een paard, een huis, een rechtbank of een kind. Bart ziet een voorstelling in de meest letterlijke zin van het woord; als een denkoefening die zich grotendeels in het hoofd van de toeschouwer afspeelt.
TE ZIEN TIJDENS FESTIVAL CEMENT
Werkplaats van de Woestijne
Oxygen Debt
Oxygen Debt is een filosofische spinningles van Werkplaats van de Woestijne, waarbij je samen met andere toeschouwers de grenzen van je eigen lichaam verkent. Terwijl je beweegt en de zuurstofschuld in je spieren toeneemt, sta je stil bij wat er op dat moment in je lijf gebeurt. Hoe klopt je hart, waar stroomt het bloed heen, hoe trekken je spieren samen, wat is ademen? Durven we ons lichaam ook te zien als een herinnering aan onze tijdelijkheid?
Werkplaats van de Woestijne
In je borst is het donker
“The main thing is this, when you get up in the morning, you must take your heart in your two hands. You must do this every morning.” - Grace Paley - Maar hoe doe je dat, je hart vasthouden? En: hoe laten we het ook weer los?
In het kader van het werk Oxygen Debt schreef Bart van de Woestijne voor Expeditie Cement deze papieren denkoefening voor jezelf of voor iemand anders, om ons eraan te herinneren dat we ons lijf maar één keer zijn.
Bart van de Woestijne
In order of disappearance, de denkoefening voor thuis
"Het decor van In order of disappearance was al bijna opgebouwd op de prachtige Citadel in Den Bosch, toen alles ineens toch anders liep. Voorlopig dus even geen houten hokjes om je in af te zonderen, maar we komen hopelijk gauw bij jullie terug."
Bart van de Woestijne
Kind komt kamer binnen
Kind komt kamer binnen is een oefening in vragen stellen, in niet-weten; een gezamenlijke poging ons te verzoenen met de onbegrijpelijkheid van ons eindige leven. Samen met de toeschouwer kijkt Bart naar een spelend kind, dat in staat is zijn niet-weten tot een spel te maken.